Catullus 8 and 11

Catullus 8 (limping iambics)

Miser Catulle, desinas ineptire,

et quod vides perisse perditum ducas.

fulsere quondam candidi tibi soles,

cum ventitabas quo puella ducebat

amata nobis quantum amabitur nulla.

ibi illa multa tum iocosa fiebant,

quae tu volebas nec puella nolebat.

fulsere vere candidi tibi soles.

nunc iam illa non vult: tu quoque

impotens, noli,

nec quae fugit sectare, nec miser vive,

sed obstinata mente perfer, obdura.

vale, puella. iam Catullus obdurat,

nec te requiret nec rogabit invitam:

at tu dolebis, cum rogaberis nulla,

scelesta, vae te. quae tibi manet vita?

quis nunc te adibit? cui videberis bella?

quern nunc amabis? cuius esse diceris?

quem basiabis? cui labella mordebis?

at tu, Catulle, destinatus obdura.

Catullus 11 (Sapphic stanzas)

Furi et Aureli, comites Catulli,

sive in extremos penetrabit Indos,

litus ut longe resonante Eoa

     tunditur unda,

sive in Hyrcanos Arabasve molles,

seu Sagas sagittiferosque Parthos,

sive quae septemgeminus colorat

     aequora Nilus,

sive trans altas gradietur Alpes,

Caesaris visens monimenta magni,

Gallicum Rhenum, † horribilesque †1 ulti-

     mosque Britannos,

omnia haec, quaecumque feret voluntas

caelitum, temptare simul parati,

pauca nuntiate meae puellae

     non bona dicta.

cum suis vivat valeatque moechis,

quos simul complexa tenet trecentos,

nullum amans vere, sed identidem omnium

     ilia rumpens:

nec meum respectet, ut ante, amorem,

qui illius culpa cecidit velut prati

ultimi flos, praeter eunte postquam

     tactus aratro est.